De manager J. loopt mijn kamer in. We hebben een afspraak om de functieprofielen van haar afdeling te bespreken. Direct valt me op dat ze wat bedrukt kijkt. Ze is pas 2 maanden in dienst en er komt veel op haar af.
Ik denk: gaat dit wel goed? Ik begin het gesprek daarom met vragen hoe het met haar gaat. J. ziet veel verbeteringsmogelijkheden geeft ze aan. Het liefste pakt ze alles tegelijk aan maar dat is niet haalbaar. Ze raakt het overzicht kwijt. Er is bijvoorbeeld nog geen goede structuur op haar afdeling. Verder wil ze nieuwe werkzaamheden aan de afdeling toevoegen maar iedereen is al zo druk dus hoe moet dat dan?
Ik vraag of het een idee is om eerst een afdelingsplan (uitleg wat dat is?) op te stellen en dan pas naar de werkzaamheden per teamlid te kijken? Ze stemt in met mijn voorstel. De rest van het uur laten we de functieprofielen voor wat ze zijn en sparren we over hoe de afdeling er volgens haar uit moet zien.
Welke sterke punten zijn nu te benoemen en welke verbeterpunten? Hoe kan de afdeling zo worden vormgegeven dat haar ideale afdeling ontstaat? Na een tijdje doorvragen van mijn kant, begint J. te stralen.
‘Shit, dit is echt inspirerend!’, zegt ze. Ik geniet.
Het plan wordt steeds concreter. Omdat zij zo krap in haar tijd zit,spreken af dat ikin kaart breng wat we hebben besproken.. Zij werkt het vervolgens verder uit. Een maand later bespreekt ze het uitgewerkte plan met de CEO en krijgt ze direct akkoord voor het plan én voor de extra medewerker die ze aan wil nemen.
Wat is HR-business Partner zijn toch geweldig.
